Sport pochodzi z Acapulco w Meksyku. Opracowany został przez Enrique Corcuera w 1969 r. Głównym inicjatorem rozwoju padla był Alfonso de Hohenloh, który wybudował pierwszy kort w Club Marbella w Hiszpanii. Gra ta stała się drugą dyscypliną po piłce nożnej pod względem popularności w tym kraju.
W Polsce powstała Polska Federacja Padla. W 2017 roku powołana została kadra narodowa, która swój debiut odbyła na Mistrzostwach Europy w Portugalii tego samego roku[1].
Nazwa „paddle” pochodzi od słowa „wiosło”. Drugą nazwą jest „tenis łopatkowy”, wywodzi się ona od rakiety, ponieważ była ona wykonywana z drewna i miała kształt podobny do łopatki.
To nie jest zwykły kort. To niepowtarzalna konstrukcja, która staje się symbolem trwałości i nowatorskiego podejścia do gry w padla. Nasz kort wyróżnia się jako najtrwalszy, dzięki wyjątkowemu systemowi modułowości, który podnosi poprzeczkę na tle konkurencji.
Nasze korty oferują niepowtarzalne doświadczenie, które wyróżnia się na tle innych. To centralny element, który dominuje na scenie, zapewniając maksymalną widoczność zarówno dla graczy, jak i dla zafascynowanych widzów.
To miejsce, gdzie młodzi sportowcy stają się mistrzami, a pasja spotyka się z determinacją. Kort przeznaczony do turniejów, to prawdziwe arcydzieło dla tych, którzy dążą do najwyższej jakości sportowych doświadczeń.
Gra w padla odbywa się na korcie o sztucznym podłożu, o wymiarach 20×10 m. Aktualnie większość kortów do padla ma ogrodzenie wykonane z drucianej siatki z „oczkami”. Tylna i część bocznych ścian wykonana jest z hartowanego szkła bądź bloczków betonowych. Na powierzchni klasycznego kortu do tenisa mieszczą się trzy korty do padla.
Piłki są podobne do tenisowych, ale mniej sprężyste, a co za tym idzie niżej się odbijają. Rakieta do padla nie posiada naciągu jak rakieta tenisowa, wykonana jest z bardzo lekkich, wytrzymałych materiałów, np. włókna węglowego. Musi posiadać nieelastyczny sznurek przymocowany do rączki, który podczas gry obligatoryjnie jest przekładany na nadgarstek jako zabezpieczenie. Wymiary rakiety nie mogą przekroczyć 45,5 cm długości, 26 cm szerokości i 38 mm grubości. W płaszczyźnie główki zwykle znajduje się około 60 otworów o średnicy 13 mm każdy. Wedle wytycznych Międzynarodowej Federacji Padla obowiązkowy jest przynajmniej jeden otwór.
Mecz padlowy dzieli się na sety, one na gemy, które składają się z punktów. Celem gry jest wygranie dwóch setów. Punkty liczy się jak podczas meczu tenisa ziemnego. Rozgrywkę każdego z nich rozpoczyna serwis, który w padlu wykonuje się „od dołu”. Gracz serwujący odbija piłkę o ziemię, a następnie przebija ją po przekątnej na karo serwisowe rywali. W momencie kontaktu z rakietą piłka musi znajdować się poniżej linii pasa serwującego.[3] W czasie wymiany piłka może odbić się tylko raz o powierzchnię kortu, a następnie musi być przebita przez gracza na drugą stronę siatki – do przeciwnika. Gracz ma wolny wybór, czy zagrać piłkę od razu z powietrza, czy poczekać na uderzenie piłki od powierzchni kortu. Piłka musi trafić dokładnie w pole kortu, bez wcześniejszego uderzenia o metalową siatkę lub ścianę po stronie rywali (dozwolone jest odbicie piłki o ścianę po własnej stronie kortu). Po uderzeniu o powierzchnię kortu piłka może odbić się od ogrodzenia (drucianej siatki) i/lub ściany kortu. Jeśli piłka uderzy o drucianą siatkę, zanim zostanie zwrócona do przeciwnika – punkt zdobywa przeciwnik. Tak samo dzieje się, gdy piłka po uderzeniu o kort wróci na stronę rywali sama, bez kontaktu z rakietą oraz, gdy wyleci poza kort i dotknie podłoża. Gra odbywa się według opisanych zasad do momentu, gdy piłka odbije się więcej niż jeden raz od powierzchni którejś ze stron lub trafi w siatkę dzielącą kort bądź zostaną złamane inne reguły gry.
KORT
Kort do padla to prostokąt o 10 metrach szerokości i 20 metrach długości. W połowie kortu znajduje się siatka. Po obu stronach i równolegle do siatki w odległości 6,95 metra znajdują się linie serwisowe. Strefa między siatką liniami serwisowymi jest przedzielona na pół linią prostopadłą zwaną centralną linią serwisową. Centralna linia serwisowa musi wystawać 20 centymetrów poza linię serwisową. Odnosząc się do nawierzchni i układu linii, obie połowy kortu muszą być bezwzględnie symetryczne. Wszystkie linie muszą mieć szerokość 5 centymetrów. Kolor linii powinien być biały lub czarny, dla lepszego kontrastu z kolorem powierzchnia kortu. Minimalna wysokość, w obrębie której nie mogą znajdować się żadne elementy, to 6 metrów.
SIATKA
Siatka musi mieć 10 metrów długości. Na środku musi wznosić się na 88 centymetrów wysokości, a na końcach na 92 centymetry wysokości; z maksymalną tolerancją 5 milimetrów. Siatka jest zawieszona na metalowej linie o maksymalnej średnicy 1 centymetra; końce są przymocowane do dwóch bocznych słupków, których maksymalna wysokość to 1,05 metra. Mechanizm służący do napinania liny w siatce musi być zaprojektowany w taki sposób, aby nie mógł się nieoczekiwanie poluzować lub stanowić ryzyko dla graczy. Zewnętrzna strona słupków siatki powinna pokrywać się z bocznymi granicami kortu (otwarcie, wejście lub metalowe ogrodzenie). Mogą być okrągłe lub kwadratowe, ale muszą mieć zaokrąglone krawędzie. Po założeniu siatka musi być przykryta białym paskiem o wymiarach od 5,0 do 6,3 centymetra, z przewodem napinającym pod spodem. Siatka musi być całkowicie rozciągnięta tak, aby wypełniała przestrzeń między dwoma słupkami siatki a powierzchnią boiska, nie może być żadnych odstępów pomiędzy krańcami siatki a słupkami. Jednak nie powinna być maksymalnie napięta.Siatka musi być wykonana z włókna syntetycznego, a splot na tyle wąski, aby piłka nie mogła przez nią przejść.
PIŁKA
Piłki używane w oficjalnych zawodach są piłkami zatwierdzonymi przez Międzynarodową Federację Padla (FIP). Piłka powinna być gumową kulką o jednolitej powierzchni zewnętrznej w kolorze białym lub żółtym. Jej średnica powinna mierzyć między 6,35 i 6,77 centymetrów i ważyć między od 56,0 a 59,4 gramów. Odskok powinien mieścić się pomiędzy 135 a 145 centymetrami, gdy piłka zostanie opuszczona na twardą powierzchnię z wysokości 2,54 metra. Piłka musi mieć ciśnienie wewnętrzne od 4,6 kg do 5,2 kg na 2,54 centymetra kwadratowego.
RAKIETA
Rakieta składa się z dwóch elementów: główki i rękojeści. Maksymalna grubość rękojeści to 20 centymetrów, maksymalna szerokość 50 milimetrów, a maksymalna grubość 50 milimetrów. Długość główki plus długość uchwytu nie może przekroczyć 45,5 centymetra, maksymalna szerokość to 26 centymetrów, a maksymalna grubość 38 milimetrów. Podczas mierzenia grubości rakietki dopuszczalna jest tolerancja 2,5%.Powierzchnia rakiety jest perforowana (nieskończona ilość otworów o cylindrycznym kształcie, wielkości między 9 a 13 milimetrów w części centralnej. Otwory nie mogą być rozmieszczone bliżej niż 4 centymetry od krawędzi. Powierzchnia rakiety musi być płaska – może być gładka lub szorstka. Rakieta musi posiadać nieelastyczny sznurek o długości maksymalnie 35 centymetrów zamocowany w rączce, który należy założyć wokół nadgarstka na czas gry. Jego użycie jest obligatoryjne.